Ik ben er nog steeds doodziek van. Tot ver in de nacht heb ik ontzet toegekeken hoe 400 brandweerlieden alles op alles zetten om de Notre-Dame uit die woekerende vlammenzee te redden. Ik zag mijn Notre-Dame, dat juweel van christelijke beschaving en gotische bouwkunst, dat zo’n verpletterende indruk op mij maakte toen ik Parijs op mijn 18e begon te verkennen en te beminnen, langzaam ten onder gaan. ‘Dit voelt als een plotselinge dood van een ouder’, appte ik aan een vriend, die de laatste ontwikkelingen eveneens in complete verslagenheid volgde.
Pas toen met zekerheid kon worden vastgesteld dat de twee torens en de structuur de brand zouden overleven en het blussen nog wel even zou duren, zette ik het live-verslag uit. Even daarvoor had een Parijse hoogwaardigheidsbekleder bevestigd dat men, terwijl het vuur binnen in de kathedraal nog driftig om zich heen sloeg, reeds plannen maakte voor de wederopbouw. Ook Macron was daar tijdens zijn late speech stellig in, en vanochtend las ik dat de Franse miljardair François-Henri Pinault 100 miljoen euro beschikbaar stelt voor een grootscheepse restauratie. Ik hoop maar dat velen zijn voorbeeld zullen volgen. Een bosbouwer heeft naar verluidt al nieuw hout beloofd.
Dat dit drama zich uitgerekend voltrekt in de Goede Week (de week voor Pasen), voedt de vergelijking met de kern van het paasfeest: het sterven en de verrijzenis. Voor de Notre-Dame was het gisteren een vervroegde Goede Vrijdag, de dag waarop we het lijden en sterven van Christus herdenken. Maar de plannen voor een snelle wederopbouw geven haar tevens een glorieus uitzicht op Pasen. Wat bovendien ontroert is de verbondenheid die deze tragedie onder zo veel mensen teweegbrengt. Even zijn we weer één in verdriet en verbijstering, en groeit het besef dat we allemaal naast een inkomen ook iets heiligs nodig hebben om te kunnen overleven. Daarom zal de Notre-Dame uit haar as herrijzen, om hier meer dan ooit als een lichtend symbool van te getuigen.
Andy Arnts
16 april 2019
